AKWAABA !!!!

Even een update hoe ons leven er hier nu uitziet.
Elke weekdag begint om 5u45, onze wekker gaat, we kleden ons snel aan en gaan dan naar de kinderen om hun mee te helpen wassen, hun in te smeren met een crème en hun dan aan te kleden voor school. Dit gebeurt natuurlijk allemaal buiten. Maar zo gemakkelijk is dit niet, eerst moeten natuurlijk de handdoeken, sponzen, kleertjes gezocht worden in een zeer grote stapel met kleren. Normaal heeft ieder kind een eigen stapel, maar dit klopt niet altijd waardoor wij vaak de foute kleertjes nemen en er soms wel met ons gelachen wordt...
Hun ontbijt gebeurt voor of na het wassen wat natuurlijk ook een invloed heeft op de kleertjes. Voor het eten dragen ze speelkleertjes en na het eten trekken we dan hun mooi schooluniformpje over aan, zo kunnen ze hier niet op morsen bij het eten.

Om 7u brengen we dan de eerste meute naar school (Kodjo, Nimah, Eva en Esther), dit is ongeveer 15 min wandelen. In een sneltempo keren we terug en maken we de allerkleinsten klaar om tegen 8u hen naar een andere school iets verder in het dorp te brengen. Dit zijn Patience, Namisché en Rebecca (ook wel Beccie genoemd, een kleine spruit van 2jaar die altijd lacht).

Bij terugkomst van onze schoolwandelingetjes wacht er ons vervolgens een hele berg kinderkleertjes op die moeten gewassen worden. Dit gebeurt natuurlijk niet zoals wij het kennen, nl. lekker de wasmachine in en klaar is kees... Neenee, alles gebeurt hier met 2 grote waskommen, een blok zeep en natuurlijk onze handen! Hierbij worden we wel altijd bijgestaan door Ellie, een meisjes van 15 die er uitziet als 22 jarige en die hier echt super veel doet in het huishouden. Bij onze terugkomst in België zullen we dus echte wasvrouwen zijnJ! Hierna vervullen we dan nog wat kleine taakjes als de afwas en het kuisen van de waterkraan/-bron. Meestal wassen we hierna dan nog onze eigen kleren.

Van 10u tot 14u hebben we eigenlijk niet zoveel te doen, dus hiervan maken we gretig gebruik om rustig wat te werken voor school of gewoon even te chillen. Er zijn ook wel twee weeskindjes die thuisblijven, nl. Favor en Benice. Favor is nog een kleine spruit van 5 maand en dus gewoon nog te jong om naar school te gaan. Benice is nu nog maar 4 weken in het weeshuisje, leefde hiervoor met haar mama in de bossen en kan dus niet spreken, schrijven of lezen. Zij is dus ook nog niet klaar om naar school te gaan. Met Benice houden we ons dan vooral overdag mee bezig, we letten op haar en kleuren vaak. In de twee weken dat wij hier zijn heeft ze echt wel al veel vooruitgang geboekt, dus een invloed hebben we hier duidelijk wel! En daar putten we veel kracht uit!

Tegen 14u gaan we de eerste meute kinderen terug halen van school, waarna de tweede meute volgt rond 14u30.

'S Avonds spelen we wat spelletjes met de kinderen, helpen we hen met hun huiswerk te maken, wassen en kleden we hen terug aan met de pas gewassen kleertjes en tegen 20u PROBEREN we hen in bed te leggen, maar dit is niet altijd even gemakkelijk bij iedereen.. Ohja, misschien luidt bij Julie nu de vraag: ‘2x wassen op een dag!?'. Jaja dat is hier zo de gewoonte en toch wel nodig om een goede hygiëne te bewaren!

Tegen 20u30 is dan ook onze kaars uit, we schrijven nog een beetje in ons dagboek en gaan dan ook snel slapen.

Dit is onze dagelijkse routine, maar natuurlijk doen we ook nog andere zaken zoals naar de supermarkt gaan met ons ‘broers' en ‘mammy', zieke kinderen gaan bezoeken of gaan verzorgen in het ziekenhuis, ... . Vanaf volgende week gaan we ook lesgeven in de school waar ‘mammy' leerkracht is.

In de weekends zijn we in principe ‘vrij', maar hier hebben we nog niet echt gebruik gemaakt. Vorige zondag zijn we naar de kerk geweest met ‘daddy', dit duurde wel 2u en 30 minuten! Maar de missen hier zijn helemaal anders en naar ons oordeel wel toffer. Vanvoor op het ‘podium' staat geen spreekaltaar en kaarsen, maar een drumstel, elektrische gitaar, keyboard, en veel micro's. Er worden veel liedjes gezongen, veel bewogen en ook hier een daar echt gedanst. Toffe bedoening dus!

Vandaag (zaterdag) zijn we met ‘mammy' naar een begrafenis geweest wat natuurlijk ook een hele ervaring was... Er komt massaal veel volk op af, het lijk ligt mooi verzorgd op een ziekenbed (niet eikes dus) en natuurlijk staat er weer een heel koor klaar (dit keer wel met een zangeres die slecht zingt (jaja Katoo, niet vals want ze vindt haar toon wel, dus mss heb ik hier wel nog een roeping als zangeres)).

Even ook een kort stukje over het geloof, want dat is hier toch ook wel echt heel belangrijk en een groot cultuurverschil! We hebben hier dan ook al meermaals diepe gesprekken over gehad en de meningsverschillen uitgewisseld. Zij geloven hier dus echt heel hard in God en Jezus, en dus niet zoals ons in gewoon dat er wel ‘iets' is. Op TV heb je hier dan ook hele dagen lang een bepaald kanaal waar altijd christelijke zaken worden vertoond. In het weekend staat er dan de hele dag een mis op die wordt gegeven in Nigeria en waar heel veel volk naartoe gaat. Echt wel iets heel apart... Ze jagen hier namelijk ook kwade geesten weg uit de mensen en soms geven ze daar gewoon over op de grond wat wilt betekenen dat als ze iets slecht gegeten hebben nu hun lichaam gezuiverd is met het bloed van Jezus! In zo'n dingen geloven wij dus niet en zij wel!

Verder hebben we hier ook al twee verschillende ziekenhuizen gezien. De ziekenhuizen zijn hier wel verzorgd en ook wel heel groot, alleen de WC hygiëne kan echt wel beter! Het eerste ziekenhuis hebben we bezocht omdat er een weeskindje heel ziek was en ‘mammy' hem voedsel wou gaan brengen vermits ze dat van het ziekenhuis niet krijgen. Het tweede ziekenhuis hebben we vandaag bezocht. Dit omdat Nimah al enkele dagen ziek is en ook omdat we vanaf gisteren een nieuwe spruit in ons gezelschap hebben! Het is een jongetje, sinds vanavond Harry genaamd, en is nog maar 11 dagen oud. Het jongetje is heel mager en leek ook wat blind te zijn, dus moest dringend op controle. Wat bleek: het is een prematuurtje en na 8 maanden geboren, en het heeft ook een infectie op zijn oogjes waardoor het momenteel niet zo goed kan zien! Ook hij kreeg de nodige medicijnen en zal het binnenkort dus beter stellen! Wij zullen nu dus ook mee instaan om overdag voor hen te zorgen en dat zien we zeker zitten. Het is zo'n schattig breekbaar mannetje, ons hartje smelt ervan!

Voor de rest is iedereen hier echt super vriendelijk: ‘mammy', ‘daddy', ‘broers' en kindjes. Soms word het wel wat veel om heel der dagen met die kinderen bezig te zijn, maar ze zijn en blijven schatjes J!

Wat we wel heel hard missen is het eten uit België! Het eten hier is namelijk... mmm hoe zouden we het zeggen.. RAAR en niet zo gevarieerd. In het begin vonden we alles lekker, maar na een hele week bijna rijst en plantains (soort ‘gefrituurde' bananen) te eten, worden we dit wel beu. Dus mama's, als we terug komen graag allereerst gewoon een lekkere simpele boterhan met américain of kaas... En 's avonds geen frietjes (dat missen we wonder bij wonder niet), maar eerder iets met vlees/gehakt en groentjes. Mmmm, zo een lekkere ovenschotel met gehakt, patatjes, groentjes, ... , daarvan komt het water al in onze mond.

Ohja en dan zeer belangrijk voor ons: alle nieuwtjes, roddels, leuke en minder leuke dingen, futuliteiten, serieuze dingen, ... zijn zeker welkom hier. We zitten hier dan wel aan de andere kant van de wereld, maar we worden nog echt graag op de hoogte gehouden, want we hebben hier wel wat vrije momenten. Dus alles is welkom op onze emailadressen en gsm's!

Voor diegenen die willen de Ghanese gsm's;
Lien: +233541051822
Yenthe:+233541051825

Zo nu hebben jullie na lang wachten toch weer iets van ons gehoordJ! Het internet is hier ook eindelijk geïnstalleerd en nu kunnen we jullie dus weer wat frequenter op de hoogte houden!

Nu is het tijd om te gaan slapen, dus zeggen we DAYIE (aka slaapwel)!

Groetjes aan iedereen daar!

Dikke zoenen van ons beiden.