Gegroet allemaal,

Zaterdag (gisteren) was het dan tijd voor ons eerste uitstapje buiten Techiman. Op aanvraag van mammy en natuurlijk met onze goedkeuring deden we dit tripje met alle kids (behalve de 2 kleinsten), Eli & Cecilia en de medeleerkracht van bij mammy op school, ook wel haar zoon genoemd (maar iedereen is hier familie van iedereen, dus weet niet hoe letterlijk we dit mogen nemen).
's Ochtends, tegen 7u30, stond de bus hier al aan onze poort. Nuja een bus kan je dat niet echt noemen. Hier noemen ze zoiets een trotro, een locale kleine bus die je hier overal ziet rijden. Meestal overvol en niet in zo'n goede staat meer. Zo eentje was speciaal gehuurd om ons een hele dag te vervoeren. Na veel wringen en wrikken (kleintjes op de schoten en groten op elkaar geplakt), konden we dan eindelijk tegen 9u vertrekken richting onze eerste stop, het apen-reservaat.
We waren nog geen 2 meters ver of ze haalden al de trommels boven en begonnen muziek te maken en te zingen! Zalig dachten we, en dat was het ook echt!, maar na een dik uurtje getrommel stonden onze oren al beetje op ontploffen. En dan denk je, die houden dat zo niet 1u30min vol, maar jawel jawel die kids blijven echt gaan!
Gelukkig was het dan tijd om op zoek te gaan naar de apen in het apen-reservaat. Eén van de soorten vonden we direct, en niet één aapje, maar direct echt tientallen tegelijk. De kinderen waren natuurlijk in volle glorie en bleven maar foto's trekken. Met als resultaat dat er nu dan wel 100 (dezelfde) apen op onze fototoestellen staan. Verder maakten we een wandelingetje door het bos en kregen wat uitleg van de gids (ook een obruni (blanke) die uit Duitsland kwam en ook een SYTO vrijwilliger is). Natuurlijk hadden de kinderen hier niet echt oor naar, maar wij vonden het nog wel interessant!
Na deze apen-wandeling was het dan tijd om terug in de auto te stappen en om naar de watervallen in Kintampo te trekken. En ja hoor, direct begonnen ze terug te zingen en muziek te maken.
Na vele liedjes aangehoord te hebben dachten we, we gaan hier is een Belgische trip-song van onder het stof halen en leerden hen het chiro-liedje: ‘Every where you go...' aan. Dit keelden ze uit volle borst mee en begeleidden het met wat leuk getrommel.

De trip naar de watervallen verliep niet altijd even vlot doordat de wegen hier echt een hel zijn. Sommige wegen zijn mooi met asfalt begoten en rustig berijdbaar. Maar soms moest de chauffeur opeens remmen omdat er putten, bulten of kuilen waren of de asfaltweg overging in een aardeweg. We waren precies op safari!

Eindelijk aangekomen bij de watervallen aten we eerst ons lunchpakketje op(Jollofrice met koude kip en soort sla),die de meisjes de dag op voorhand hadden klaargemaakt. En dan was het tijd om naar de waterval te gaan kijken. Eerst moesten we wel 135 trappen af, wat nogal een avontuur op zich was met de kleintjes, maar uiteindelijk beneden aangekomen, leek dit wel een waterpretpark. Natuurlijk geen aqualibi ofzo he, maar onder de waterval zaten een 20tal mensen zich te ‘bathen' zoals ze dat hier zeggen, of met andere woorden aan het spelen in het water dus. Na enige twijfel (denken aan wat we geleerd hadden: niet in stilstaand water gaan zwemmen, maar dit was dus hier niet het geval) waagden we ons ook aan een ‘plonsje'. De leraar (man met maar 1 arm, maar echt een geweldige kerel) begeleidde ons mee in het water, zodat we niet konden vallen op de gladde rotsen. Natuurlijk was hij lang niet de enige die ons te hulp schoot... Al snel stonden er ook duizenden zwartjes (jongens natuurlijk meestal) rond ons die maar al te graag met Obruni's in het water wouden. We lieten deze jongens ons leiden en trokken er ons voor de rest niets van aan en genoten verder van het heerlijke verfrissende waterJ!
Na een tijdje was het tijd om terug te keren... De jongens speelden nog wat voetbal terwijl Yenthe en ik werden aangesproken door studenten die met ons op de foto wouden (als aandenken van het zien van een obruni, die blanke huid is echt GOUD waard) of andere mannen die ons preesden omdat we naar Ghana kwamen en de luxe van ons land wouden achterlaten om hier te komen helpen. Ik zeg het.. als we voor iedere zwarte die ons aanspreekt één Cedis (50cent) zouden krijgen, dan zouden we hier al rijk zijn!
Uiteindelijk was het dan tijd voor de terugreis. Nog druipnat kropen we in het busje en genoten we van een helse terugreis met de nodige muziek en gezang via een lange hobbelige weg. Maar ook wel met veel geslaap van de kinderen in de meest rare posities.

Na een lange, drukke dag was het dan tijd om ons even terug te trekken en vroeg in ons bedje te kruipen.

Tot volgende week waarschijnlijk!! X.