Laatste daagjes

Hey iedereen!!

Sorry voor het lange wachten op nog wat nieuws van ons..

We zitten momenteel in Accra bij een Hollander en zijn vrouw, in een soort villa met zwembad, waar we 2 dagen verblijven, echt met ons gat in de boter gevallen dus J

De voorbije week was echt fantastisch. We hebben veel gereisd. De verplaatsingen waren soms echt verschrikkelijk lang, langer als 4u op de bus, maar de plaatsen waar we dan terecht kwamen waren zalig! Maar daar vertellen we jullie wel veel meer over als we terug zijn.

Want ja, we zijn bijna terug!!
Morgenavond 21u vertrekt (spijtig genoeg) ons vliegtuig hier in Accra en normaal staan we dan maandag ochtend om 9u op Belgische bodem. Waar we ook wel echt naar uitkijken.

We gaan nu naar een internet café gaan om dit te posten, want we hebben geen internet meer, daarom was het deze week ook echt moeilijk om dingen op onze blog te zetten.

Dikke zoen,
en tot zeer snel!!

xx

treurig afscheid + vooruitblik

Zondagavond was onze rustige avond dus geen waar, want mammy vertelde ons wat spijtig nieuws! Mammy is namelijk zelf nog student (gaat voor een hogere opleiding van leerkracht, denken we) en moet voor haar examens naar Accra, de hoofdstad van Ghana! Normaal gezien is zij maar enkele dagen weg, maar net nu zal zij voor een langere periode verblijven. Hierdoor zal zij jammer genoeg ons vertrek missen en moesten we dus maandag reeds van haar afscheid nemen!

Maandag was eigenlijk al een voorproefje van het ‘echte' afscheid dat er ons te wachten staat! Onze lessen op het schooltje liepen die dag namelijk op zijn einde, wat betekende dat we zowel van de leerkracht als de leerlingen moesten afscheid nemen! We bedankten hen met een boodschap op het bord en voor iedere leerling een koekje. We kregen een welgemeende dankjewel terug wat natuurlijk ervoor zorgde dat ons hartje brak. Afscheid nemen is dus echt niet leuk!

Hierna stond er ons thuis dan ook nog eens het afscheid van mammy te wachten. Eerst namen we natuurlijk nog een leuke foto met haar, zodat we toch een blijvende herinnering hebben! Ze bedankte ons ook voor alle hulp, zei dat we echt harde werksters waren en vond ons leuke meiden. We hadden echter niet zo'n triestig gevoel omdat we niet goed beseften dat we haar niet meer gingen zien! Het leek of ze maar voor even weg was en we haar dus zeker nog gingen terug zien! Vrijdag zullen we wel met onze voetjes op de grond gezet worden en het harde afscheid beleven. Hier kijken we echt niet naar uit, zeker omdat we met de gedachte zitten dat dit echt een afscheid voor het leven kan zijn. De kindjes zijn echt zo leuk en lief, en elke week voelen we ons hier meer en meer thuis! Langs de ene kant dus echt HEEL SPIJTIG dat we al afscheid moeten nemen, maar langs de andere kant kunnen we ook wel echt terug blikken op een geweldige ervaring waar nooit een sleur in is gekomen!

Vandaag zijn we dinsdag en hebben we vooral wat klusjes opgeknapt en onze kleedjes gaan bezichtigen! Hier moet wel nog wat aan gewerkt worden en ook worden er nog nieuwe kledingstukken gemaakt (we hadden namelijk van onze mammy als afscheidcadeau een afrikaans stofje gekregen). Morgen is het weer woensdag en dus marktdag! Hier gaan we op zoek naar kleine cadeautjes voor de kids. We doen vrijdag namelijk een pre-christmas-party en willen hierbij natuurlijk de kerstboom met leuke pakjes niet laten ontbreken! Vrijdagavond nemen we dan om 21u afscheid en beginnen we aan onze travelweek!

Onze eerste rit is terug naar Accra... Je moet namelijk altijd naar deze stad reizen als je het Zuiden wilt gaan bezoeken! Normaal gezien komen we daar rond 3u aan en zullen we dus vermoeid van de reis al snel ons bedje in het Pink Hostel (jeugdherberg van de 1^ste week) inkruipen! Zaterdag hopen we dan toch al naar de Volta regio te kunnen trippen, waar een aangename boottocht op het grote Voltameer (grootste meer in Ghana en echt HEEL groot) en de watervallen in Wli ons staan op te wachten! Hierna trekken we dan door naar de Green Turtle Lodge, de plek waar huisjes op palen staan en op het strand veel zeeschildpadden aanwezig zijn! Vervolgens gaan we nog wat uitrusten op het strand van Cape Coast en onze zoektocht naar souvenirtjes starten!

Drukke tijden zijn aangebroken, dus we weten niet goed of we nog veel tijd zullen hebben voor onze blog! We hopen jullie nog wat op de hoogte te kunnen houden, maar met voorgaande tekst hebben jullie toch al een ideetje waar we de komende dagen allemaal zullen vertoeven!

De tijd vliegt hier echt voorbij en voor we het weten zijn we al terug! We kijken al uit naar het weerzien, maar zullen toch ook wel de weeskindjes en de familie heel hard missen! Een dubbel gevoel dus!

TOT SNEL!

tripje naar Mole National Park

Mole National Park

Waar moeten we beginnen.. Misschien bij woensdagavond..

Woensdagavond waren we aan het eten (enja, wat dacht je anders: weer rijst) toen mammy bij ons kwam zitten en over onze trip begon in de volgende week. We zeiden dat we eerst naar ‘the northen region' wouden reizen en dan verder naar het zuiden. Maar ze raadde ons dit af omdat dit een zeer lange trip is met een busrit van meer dan een dag. Ze vertelde dat we deze trip beter in het weekend zouden plannen en vermits we nog maar 1 weekend voor de boeg hadden, moest dit NU gebeuren.

Donderdag besteedde we dan een hele dag aan opzoekingswerk over slaapplaatsen, busritten ... en bereidde we ons voor op de lange trip. We kochten wat koekjes en sapjes in het lokale ‘supermarktje', wat niet meer was dan een kotje van misschien 3 op 5m met allerlei spulletjes op de rekken gepropt. Ook wasten we nog snel wat kleren en pakten we onze zakken bijeen.

Vrijdagochtend, na onze taakjes, moesten we dan om 6u30 al het ticket voor de bus gaan kopen zodat we zeker waren van een plaatsje op de bus! De bus vertrok wel veel later, waardoor we eerst nog huiswaarts keerden om onze zakken te pakken, eten (rijst en een eitje) te maken en de kindjes naar school te brengen! Om 8u50 namen we dan een taxi richting het dorp...
Om 9u stipt stonden we dan aan het busstation, want de bus zou vertrekken tussen 9u en 10u. Wij maar wachten en wachten en wachten.. terwijl er allerlei spulletjes op de hoofden van verschillende personen de revue passeerden. Om dan tegen 11u eindelijk de bus op te stappen.
We hadden beetje geregeld dat we naast elkaar zaten, want het was daar redelijk krap en we wouden toch niet zo graag de zweterige lichamen van onbekende mensen tegen ons geplakt voelen.
Tijdens de busrit voelden we ons precies op safari. De wegen hier zijn namelijk echt heel slecht, met bulten, gaten, stukken uit... waardoor we veel van onze stoel en tegen elkaar vlogen.
Het was wel zeer leuk om meer en meer veranderingen naar het noorden toe te zien... Zo waren er minder huisjes langs de weg, en meer en meer kleien hutjes met een strooien dak! De natuur werd langs één kant groener, veel meer natuur, maar langs de andere kant meer dor. We zagen ook veel verbrande plekken waarvan we dachten dat dit bosbranden waren. Maar eigenlijk zijn dit branden aangestoken door het plaatselijke volk om beter te kunnen jagen.
Ook stopte de bus een aantal keer, gewoon langs de weg, waar dan 10-tallen vrouwen aan onze zijkant verschenen om hune voedingswaren aan te bieden: brood, vissen, bananen, ananas, waterzakjes, ... Wel handig als je zo iets nodig hebt.

Eindelijk, om 15u30, aangekomen in Tamale (grootste stad in het noorden) moesten we ons haastten om onze volgende bus te nemen naar het Mole National park! Deze vertrok normaal om 15u, maar nu mogen we eens van geluk spreken dat de Ghanezen hier niet zo stipt met de tijd zijn. Ook waren eigenlijk alle plaatsjes van de bus reeds opgekocht, maar zorgde er een vriendelijke Ghanees (Mr. Larabanga) dat we toch nog een plekje op de bus konden bemachtigen.
We stapten dus op de bus voor nog eens een tripje van 4u en half. En je zou denken, deze weg kan echt NIET slechter zijn dan de vorige, maar jawel.. nog meer gaten, bulten en heuvels, nu kon de safari pas echt beginnen... De chauffeur had ook duidelijk zijn gaspedaal gevonden en hield ervan om met volle snelheid elke hindernis van de weg te nemen:)! Net zoals een achtbaan bij ons:)!
De vriendelijke jongen die ons plaatsje op de bus had geregeld, was naast ons komen zitten en voerde met ons echt zeer hilarische gesprekken! Hierdoor verliep de tijd dus zeer snel en bleek de rit maar van korte duur te zijn. De gesprekken gingen over ex-vriendinnetje in de U.S. die hem bedrogen had en waardoor hij nu moeite had om nog iemand te vertrouwen in een relatie. Maar een ghanees zou een ghanees niet zijn als hij tegelijkertijd ook niet zeer hard zijn best aan het doen was om ons aan de haak te slaan. Hij begon ook over ‘lekkere tieten' (had dit leren zeggen van enkele hollandse meiden) en over de supergoede seks die hij al heeft gehad. Echt hilarische momenten J!

Aangekomen in het Mole national park (20u30) boekten we onze kamer, aten we wat rijst met kip (KIP, mmm, je moet eens weten hoeveel wij hier soms snakken naar wat vlees J) en geraakten we aan de praat met meisjes uit Frankrijk, Nederland en Canada. Maar na onze eerste lokale biertje (STAR) was het dan toch tijd om in ons bedje te kruipen.

De volgende ochtend stond onze wekker al om 6u want we gingen op wandelsafari om 6u30. Maar wederom, het zou hier Ghana niet zijn als de safari pas echt begon om 7u. We zaten met 13 in een groep (wij, de Hollandse en de Franse meisjes) en natuurlijk onze gids.
Het duurde een hele poos voor we de eerste dieren zagen, maar daar waren ze dan.. de guinea-vogels. Niet echt waar we op zoek naar waren dus. Vervolgens al snel wat antilopen, kleine apen, ‘pumba's = wildzwijnen, nog veel meer antilopen, maar spijtig genoeg geen olifanten.. Na een trip van 2u hadden we nog altijd geen olifanten gezien, en wij natuurlijk allemaal teleurgesteld!

Dan maar een verdiend onbijtje nemen (geroosterd brood met omelet) en een lekker plonsje nemen in het zwembad, dit was zalig!! Ineens riep de gids dat er een olifant aan het baden was. Dit konden we van op het terras zien, dus wel leuk.

Om 11u was het dan tijd om ons klaar te maken voor de jeep-safari samen met de Franse meisjes (echt al onze vriendinnetjes) en met 2 Indische mannen. We mochten vanboven op het dak van de jeep zitten wat wel echt super spannend was. De sfeer zat er ook direct in!
Na een klein tochtje met nog niet veel dieren te hebben gezien, reden we verder en stopten we bij de pool waar de olifant aan het baden was. Dus foto's nemen was de boodschap.
Dus broers van Yenthe.. de foto van de knuffel-olifant met de echte olifant is een feit!
We reden nog wat rond op de zoek naar andere beesten. We zagen nog een ander soort aap, nog veel antilopen, één rib van een olifant en nog vele vogels..

Na deze 2 uur durende trip besloten we nog wat aan het zwembad te gaan liggen en even te relaxen! Om jullie even jaloers te maken: 28 graden, zwembad, lekker frisse ananas, het super mooie uitzicht op het park en tof internationaal gezelschap!

Om 15u dachten we ons dan toch maar eens van onze sportiefste kant te laten zien en huurden we 2 fietsen om het aanliggende dorpje te gaan bezichtigen. Maar dit draaide een beetje verkeerd uit. De fietsen waren al niet in zo'n goede staat om te vertrekken: geen lichten, maar één rem die ook maar half werkte, geen slot op de fiets van Lien, ... Al bij al besloten we toch om te vertrekken. 15 min verder, na echt al afgezien te hebben in het warme weer en op de stoffige weg viel Lien haar ketting eraf. Het was dan al 16u en het werd donker om 18u30, dus besloten we maar terug te keren en ons geld terug te vragen. Het terugkeren verliep dan ook zo: Lien fietste en Yenthe liep met de fiets in haar hand en zat soms bij Lien achterop met de fiets nog altijd in haar hand. En dit dan nog eens op de 'goed onderhoudende' Afrikaanse wegen. Het werd dus een veel sportievere trip dan we hadden voorzien, nog goed dat we sportieve typetjes zijn J!

We genoten dan nog maar wat aan het zwembad van het mooie uitzicht en praatten wat bij met de Hollandse meisjes. 's Avonds bestelden we in het restaurant dan nog eens echt Westers eten, Yenthe ging voor een biefstuk-friet met groene peper-en ajuin saus en Lien een spaghetti bolognaise. We waren blij om eens iets anders te eten dan rijst, maar geen één van de twee smaakte even goed als in België natuurlijk..

Na een discussie met de receptie-man besloten we dan maar te gaan slapen en met nog maar 3u slaap te gaan, zat uitslapen er zeker niet in.

De volgende ochtend hadden we namelijk om 4u in de ochtend al onze bus terug naar Tamale. Wat een hel die busrit. Proberen slapen, maar om de 5m wakker worden door je hoofd dat tegen de raam botst door de vele gaten in de weg OF doordat een zwarte madam, die haar settelde in de gang, steeds van je schoot gebruik maakte als steunpunt OF doordat een zwarte jongeman het nodig vond om zijn geliefde Arabische songs aan de hele bus te laten horen OF ... Prettig is dus anders!

Aangekomen in Tamale moesten we een dik uurtje wachten voor de bus naar Techiman volzat en we dus konden vertrekken. Op de bus hadden we echt een leuke tijd! Alle mensen waren echt heel vriendellijk voor ons en kochten zelfs zakjes water om onze dorst te lessen! Geweldig dus om ook eens de Ghanezen te leren kennen die niet alleen achter je geld aan zitten;)! We zaten ook nog eens naast een hele vriendelijke meneer die ons hielp met uitstappen op de juiste plaats, want anders zaten we waarschijnlijk vast in Kumasi (stad zo'n 3uur verder).Hij riep namelijk voor ons ‘busstop' op de plek waar we moesten afstappen! Dit wisten we natuurlijk niet en dus veel geluk dat deze man ons heeft geholpen.

Thuisgekomen (14u) hoorden we de kinderen al van ver ons tegemoet komen. Iedereen begon te lachen en te praten en kwam ons begroeten. Echt heel tof om zo terug te komen. We speelden wat met hen en genoten verder van een heerlijke douche (was echt nodig van al dat zand van op de weg)! Verder dachten we een rustig avondje tegemoet te gaan, maar niets was minder waar ...

Voor dit spannend verhaal verwijzen we jullie verder naar het volgende verhaaltje over ‘treurig nieuws + vooruitblik' ...

Tot gauw en laat maar vele reacties achter, altijd tof om te lezen! Wel spijtig dat wij niet op jullie reacties één voor één kunnen terug sturen.. nu al sorry daarvoor!

X.

Voorlaatste week weeshuisje

Dag iedereen!

Jaja we weten het al weer eventjes geleden dat jullie nog leuke verhalen hebben kunnen lezen, maar hier zijn we weer;)! We gaan kort even wat (voor ons) belangrijke gebeurtenissen van deze week samenvatten:)...

Maandag is wasdag! Alle kleertjes die de kindjes tijdens het weekend hebben gedragen, moeten dan namelijk gewassen worden! Een hele karwei dus! Gelukkig hebben we tijdens het wassen steeds een leuke interessante babbel met Eli en slaat de verveling dus niet toe! Dit keer ging het over ‘hoe' de weeskindjes hier terecht zijn gekomen en ‘wat' ze ervoor dus eigenlijk hebben meegemaakt! Hieronder geven we een korte schets:

• Eli zelf: Ze werd door haar stiefvader niet aanvaard in de familie, is heen en weer gestuurd en uiteindelijk heeft haar grootmoeder de zorg op zich genomen! Zij had echter niet het geld om Eli naar school te sturen en besloot haar die kans te geven door naar dit weeshuis te komen! Hier is ze echter meteen ingezet om te zorgen voor eten, wassen, baden van de kindjes, en heeft ze dus geen kans gekregen om naar school te gaan.
• Becci: Haar mama was 15 jaar toen ze Becci kreeg en mammy heeft haar samen met Becci opgenomen in het weeshuisje. Maar vermits zij onaanvaardbaar gedrag (urineren op de andere kindjes) vertoonden, heeft mammy haar uit het weeshuisje gezet. De mama is dan terug gekeerd naar haar familie, heeft daar al haar familieleden proberen te vermoorden aan de hand van een giftig middeltje. Dit is echter mislukt, waardoor ze is weggelopen van huis en nu spoorloos is.
• Benice en Kodjo: leefden voordien met hun mama in de bossen!
• Andere kindjes: In hun situatie was het meestal teveel alcoholverbruik door de mama en onbekende papa OF beide ouders gestorven OF...

Stuk voor stuk heel pakkende verhalen! Heel goed dus dat de kindjes hier worden opgevangen en daardoor toch de jeugd krijgen die ze verdienen!

Dinsdag was een triestige dag! Deze avond zijn ze namelijk kleine Favor komen halen om haar een nieuwe thuis te geven! Zij woont nu bij een mevrouw die dokter is en geen kindjes gaan krijgen. Bij dit afscheid hoorden natuurlijk de nodige traantjes! Zowel Favor als de hele familie en wij hadden het echt heel moeilijk! Het was vooral heel ontroerend om ‘nana' (de grootmoeder) en Eli zoveel traantjes te zien laten! En daarbij nog eens Favor die luidkeels schreeuwde en enkel rust vond in de armen van ‘nana'! ECHT ONTROEREND DUS!

Woensdag = marktdag! Vandaag besloten we met Grace een bezoekje te gaan brengen aan DE markt van Techiman, beter gekend als een zeer grote markt in vergelijking met andere afrikaanse steden! Ale dat wordt hier toch gezegd, maar dat kunnen wij natuurlijk niet bevestigen of weerleggen:)!

Wij gingen vooral om stofjes te kiezen voor onze kleedjes en dit beloofde een lange zoektocht te worden! Er zijn zeker 20 verschillende kraampjes met tientallen stofjes, en dan natuurlijk nog het zoeken naar de beste prijs! VERSCHRIKKELIJK VERMOEIENDE ZOEKTOCHT dus:)! Maar uiteindelijk na 2u30min vonden we dan allebei wel de stofjes die we zochten! Voor het resultaat zullen jullie nog even vol spanning moeten wachten tot we terug zijn! Na de stofjes-tocht gingen we verder naar het 'eet-gedeelte' van de markt! Hier moesten we enkele inkopen doen voor 'nana'. Nog lang niet de hele markt bezocht, maar wel hoogdringend tijd om terug te keren, namen we de taxi terug huiswaarts! Morgen (woensdag 30/11) gaan we terug naar de markt en hopen we genoeg tijd te hebben om de hele markt te bezichtigen! Dat belooft weer een vermoeiende trip te worden:)!

Donderdag was vooral ‘pakdag' en vrijdag ‘vertrekdag', vermits we dit weekend een uitstapje hebben gedaan naar het Noorden! Hierover kan je meer lezen in het apart verhaal;)!

Dan nog even over onze spelletjes die we deze week op school hebben gespeeld, nl. Tienbal - Tussen 2 vuren en Gehandicaptenvoetbal! Het waren echt weer hilarische tijden en ook echt alle kindjes deden enthousiast mee! Gehandicaptenvoetbal was echter wel wat chaotischer wat er natuurlijk op wees dat de kindjes nog wat meer van samenwerking kunnen leren (goed voor onze thesis)!

Uitstapje met de kids

Gegroet allemaal,

Zaterdag (gisteren) was het dan tijd voor ons eerste uitstapje buiten Techiman. Op aanvraag van mammy en natuurlijk met onze goedkeuring deden we dit tripje met alle kids (behalve de 2 kleinsten), Eli & Cecilia en de medeleerkracht van bij mammy op school, ook wel haar zoon genoemd (maar iedereen is hier familie van iedereen, dus weet niet hoe letterlijk we dit mogen nemen).
's Ochtends, tegen 7u30, stond de bus hier al aan onze poort. Nuja een bus kan je dat niet echt noemen. Hier noemen ze zoiets een trotro, een locale kleine bus die je hier overal ziet rijden. Meestal overvol en niet in zo'n goede staat meer. Zo eentje was speciaal gehuurd om ons een hele dag te vervoeren. Na veel wringen en wrikken (kleintjes op de schoten en groten op elkaar geplakt), konden we dan eindelijk tegen 9u vertrekken richting onze eerste stop, het apen-reservaat.
We waren nog geen 2 meters ver of ze haalden al de trommels boven en begonnen muziek te maken en te zingen! Zalig dachten we, en dat was het ook echt!, maar na een dik uurtje getrommel stonden onze oren al beetje op ontploffen. En dan denk je, die houden dat zo niet 1u30min vol, maar jawel jawel die kids blijven echt gaan!
Gelukkig was het dan tijd om op zoek te gaan naar de apen in het apen-reservaat. Eén van de soorten vonden we direct, en niet één aapje, maar direct echt tientallen tegelijk. De kinderen waren natuurlijk in volle glorie en bleven maar foto's trekken. Met als resultaat dat er nu dan wel 100 (dezelfde) apen op onze fototoestellen staan. Verder maakten we een wandelingetje door het bos en kregen wat uitleg van de gids (ook een obruni (blanke) die uit Duitsland kwam en ook een SYTO vrijwilliger is). Natuurlijk hadden de kinderen hier niet echt oor naar, maar wij vonden het nog wel interessant!
Na deze apen-wandeling was het dan tijd om terug in de auto te stappen en om naar de watervallen in Kintampo te trekken. En ja hoor, direct begonnen ze terug te zingen en muziek te maken.
Na vele liedjes aangehoord te hebben dachten we, we gaan hier is een Belgische trip-song van onder het stof halen en leerden hen het chiro-liedje: ‘Every where you go...' aan. Dit keelden ze uit volle borst mee en begeleidden het met wat leuk getrommel.

De trip naar de watervallen verliep niet altijd even vlot doordat de wegen hier echt een hel zijn. Sommige wegen zijn mooi met asfalt begoten en rustig berijdbaar. Maar soms moest de chauffeur opeens remmen omdat er putten, bulten of kuilen waren of de asfaltweg overging in een aardeweg. We waren precies op safari!

Eindelijk aangekomen bij de watervallen aten we eerst ons lunchpakketje op(Jollofrice met koude kip en soort sla),die de meisjes de dag op voorhand hadden klaargemaakt. En dan was het tijd om naar de waterval te gaan kijken. Eerst moesten we wel 135 trappen af, wat nogal een avontuur op zich was met de kleintjes, maar uiteindelijk beneden aangekomen, leek dit wel een waterpretpark. Natuurlijk geen aqualibi ofzo he, maar onder de waterval zaten een 20tal mensen zich te ‘bathen' zoals ze dat hier zeggen, of met andere woorden aan het spelen in het water dus. Na enige twijfel (denken aan wat we geleerd hadden: niet in stilstaand water gaan zwemmen, maar dit was dus hier niet het geval) waagden we ons ook aan een ‘plonsje'. De leraar (man met maar 1 arm, maar echt een geweldige kerel) begeleidde ons mee in het water, zodat we niet konden vallen op de gladde rotsen. Natuurlijk was hij lang niet de enige die ons te hulp schoot... Al snel stonden er ook duizenden zwartjes (jongens natuurlijk meestal) rond ons die maar al te graag met Obruni's in het water wouden. We lieten deze jongens ons leiden en trokken er ons voor de rest niets van aan en genoten verder van het heerlijke verfrissende waterJ!
Na een tijdje was het tijd om terug te keren... De jongens speelden nog wat voetbal terwijl Yenthe en ik werden aangesproken door studenten die met ons op de foto wouden (als aandenken van het zien van een obruni, die blanke huid is echt GOUD waard) of andere mannen die ons preesden omdat we naar Ghana kwamen en de luxe van ons land wouden achterlaten om hier te komen helpen. Ik zeg het.. als we voor iedere zwarte die ons aanspreekt één Cedis (50cent) zouden krijgen, dan zouden we hier al rijk zijn!
Uiteindelijk was het dan tijd voor de terugreis. Nog druipnat kropen we in het busje en genoten we van een helse terugreis met de nodige muziek en gezang via een lange hobbelige weg. Maar ook wel met veel geslaap van de kinderen in de meest rare posities.

Na een lange, drukke dag was het dan tijd om ons even terug te trekken en vroeg in ons bedje te kruipen.

Tot volgende week waarschijnlijk!! X.

tweede week in het weeshuisje

Ziezo onze 2^de week in het weeshuisje zit er ook al op, wat wilt zeggen dat we al halverwege onze trip zijn (oouuuuuh)! Het werd dus tijd om onze blog nog eens te updaten zodat jullie buikjes nog wat gevuld worden met lekkere verhalen over ons Ghanees leventje!

De week begon al meteen heel goed! Het was mammy's birthday en in tegenstelling tot andere Ghanese huizen wordt dat hier echt wel gevierd!

's Ochtends stonden we dus op en meteen wensten haar een gelukkige verjaardag! Maar mammy was niet zo blij, want Kofi had zijn schooluniform niet gewassen en ze ging hem dus op haar verjaardag moeten slaan. Dat vond ze NIET leuk! Hierna ging alles dan weer even zijn gewone gangetje: kindjes wassen, eten geven, klaarmaken voor 't school en naar 't school brengen, weliswaar met veel vertraging natuurlijk! Dit was ook mede door dat we met de kleinsten eerst naar de dokter verderop moesten waar ze elke maandag gewogen worden. Maar neenee dit gebeurt niet met een weegschaal zoals bij ons, ze handen die kindjes echt in een juttenzakje op aan een haakje en zien dan hoeveel ze wegen! Heel grappig zicht:)!

Eens iedereen weggebracht, maakten we ons klaar om met mammy naar haar school te vertrekken. Maar door teveel omstandigheden is dit plan niet kunnen doorgaan en zijn we thuis gebleven. We besloten dan nog maar eens naar de Melcom ('grote' supermarkt van hier) te trekken en op zoek te gaan naar een 'map of Ghana'. Heel moeilijke zoektocht met als enigste resultaat een kaart van Ghana met 50 verschillende kleuren op, heel lelijk en dus niet wat we zochten! Na onze hele tocht, keerden we terug huiswaarts waar het al snel tijd was om terug naar de schooltjes te vertrekken.

Dan kon het grote feest eindelijk beginnen! Mammy had haar wat laten gaan en had vele lekker dingen gekocht. Met een theekransje zetten we haar verjaardagsfeest in. We gaven haar ook een blauw kroontje zodat ze echt de koning van de dag was. Na het theekransje hielpen we bij het wassen van de kids en speelden ook wat met hen, gewoon goed zot doen zonder veel te dingen te gebruiken, GEWELDIG!

Hierna was het dan tijd voor een geweldig feestmaal (enkel voor de familie wel, de kindjes kregen ook wel wat extraatjes bij hun eten hoor)! Allereerst klinken natuurlijk op mammy's verjaardag, dit gebeurde met een blauw drankje (geen idee wat het zou kunnen zijn) en natuurlijk ook non-alcoholisch (want alcohol is echt uit den boze). Vervolgens blies mammy haar kaarsjes (theelichtjes in de vorm van 44) uit en deed op aanmanen van Lien een wens:)! En dan het lekker diner dat bestond uit: kip, rijst met groentjes, komkommer, eiersalade (super lekker!!!), blazards (iets van een vogel), koolslaatje en chocolade! Mhm ZO LEKKER AVONDMAAL, onze buikjes waren dus zeer vol gevuld! Hierna was het dan cadeautjestijd... Van daddy kreeg ze een heel mooi horloge en van ons een sjaaltje, zakdoeken, kaarsje en zeepjes! Ze vond het echt heel leuke pakjes en was superblij! Met een happy birthday song sloten dan het feestje af en leerden we daddy en Ben nog ‘gelukkige verjaardag' zeggen, heel grappig:)!

Kortom een geweldig leuke dag en voor de eerste keer voelden we ons echt thuis!

Dinsdag was dan onze 'eerste schooldag'. We gingen met mammy mee naar haar schooltje en gaven van 9u tot 10u sport en spel aan de kindjes. Opmerkelijk was hun enthousiasme in de spelletjes, zowel jongens en meisjes deden actief mee! Soms waren ze wel echt te actief waardoor ze bij ‘hersenschuddingske' of ‘vlaggenstok' echt gewoon tegen elkaar liepen, gelukkig wel geen erge gewonden, dus alles op en top:)!

Hierna vertrokken we dan met mammy, Benice en Favor naar de ‘Medical Health Insurance' waar we ze inschreven voor de verzekering. Benice had nog geen officiële geboortedag en ze hebben haar dan 21 april 2009 gegeven (naar Lien haar geboortedag). Natuurlijk werd er ons hier ook weer meegedeeld dat we met een Ghanees moesten touwen en hem moesten meenemen naar België, zo typisch:P! Na de inschrijving keerden we terug naar mammy's schooltje om nog wat bananen te kopen en kwam SYTO (vrijwilligersorganisatie van hier) ons een bezoekje brengen. We moesten een vragenlijst invullen en maakten ook van hun handig busje gebruik om ons weer thuis af te zetten. Steven (mede chauffeur) zei dat we hun elk 5 cedis moesten, maar dat hebben we toch wel HEEL VRIENDELIJK weg gelachen, gelukkig was hij ook maar aan het lachen!

Thuis wasten we dan nog onze kleertjes en begonnen we al snel aan onze tripjes naar de scholen! 's Avonds hebben we dan vooral de weeskindjes ondervraagd voor onze thesis, echt geen leuke taak want voelde heel raar aan! Zij vonden het precies wel tof, want vragen ons elke dag wanneer ze dat opnieuw mogen doen:P!

Woensdag namen we dan de vragenlijsten op school af, waar we toch even heel hard hebben moeten slikken. De laatste vraag was namelijk ‘Als je hulp nodig hebt, naar wie zou je dan het eerst naartoe gaan' en één van de antwoordemmogelijkheden was ‘dad', waarop een leerling zei: ‘ik zou het eerst naar mijn papa gaan, maar die is dood dus dat gaat niet meer'. AUWCH klap in ons gezicht en even heel pijnlijk. Gelukkig was dit de laatste vraag en hebben we haar gewoon al snel terug laten gaan spelen om haar gedachten te verzetten! 's Avonds voelde Yenthe zich wat ziekjes, dus hebben we gewoon nog enkele weeskindjes ondervraagd en vroeg in bed gekropen.

Donderdag was weer zoals altijd, ons dagschema ziet er nu wel wat anders uit vermits we steeds van 9u tot 10u les geven op het schooltje van mammy. Tegen 10u30 zijn we dan meestal thuis en kunnen we starten met huiswerk, klusjes ... Donderdag deden we op school estafette met de kindjes! Zij vonden dit geweldig leuk en konden dit echt blijven spelen, maar wij volgden de regels van het lesgeven en brachten er toch wat variatie in;)! Na het schooltje gingen we op zoek naar wat fruit en kochten wat bananen en een ananas. Bij aankomst thuis sneden we onze ananas in stukjes en genoten van de heerlijke smaak! Hierna was het tijd om het eten voor de kindjes klaar te maken, nl. jam met leaves en vervolgens kregen we de vraag voorgeschotels: ‘wat willen jullie eten? Noodles of rijst?' Weeral dachten we en we gaven als antwoord: ‘jam!'. Met de hulp van Cecilia maakten we gefrituurde jam en aten er wat koolsalade bij, aka frietjes met salade en mayo, mmm dat smaakte wel eens!

Na het bereiden van de maaltijd van de kids, namen we een Obama biscuit (een graankoekje met Obama zijn hoofd op) in de hand en vertrokken wederom naar de schooltjes. 's Avonds hielpen we Francis Kassah met zijn examen Frans want er stonden toch echt nog wat fouten in zijn schriftje hoor:)!

Vrijdag = het einde van de week! Weer een doordeweekse dag alhoewel we echt beginnen te voelen dat we meer en meer een structuur beginnen te krijgen. Zo weten we in welke volgorde alles gebeurd en kunnen we dus al wat meer helpen met wat dingen klaar te zetten. Zoals bijvoorbeeld schoentjes van iedereen al zoeken voor ze gedaan hebben met eten en we nog 15minuten moeten verliezen omdat iemand zijn schoentjes niet vindt;)! Na het lesgeven op het schooltje, waar we vrijdag ‘kettingtikkertje of tikkertje ketting' en ‘schipper mag ik over varen' speelden, settelde Lien zich wat buiten met de rest en bekeek Yenthe haar mailtjes! Hierna namen we allebei dan wat rust buiten en kregen we allerlei vragen over eten en zwartjes in België:)! 's Avonds hadden we een heel leuke avond met de kids met het nodige gezang en gedans. Ze waren duidelijk in een uitgelaten sfeertje om aan het weekend te beginnen:)! Tegen 21u besloten we dan toch ons bedje in te kruipen vermits we de volgende dag op uitstap gingen met de kids. Eerst kregen we wel nog het slechte nieuws uit België (Saint-Vé) te horen en smsten onze vrienden om te horen of ze allemaal ok waren! Gelukkig stonden we zaterdag dan op met de verlossende berichtjes dat iedereen in orde was:)! Over ons uitstapje kan je in een volgend uitgebreid tekstje meer lezen, dus zie boven:)!

Groetjes!

Tussendoortje: huisje en kids

Even een berichtje voor diegenen die meer willen weten over het huisje waar we in leven en een korte omschrijving van de kindjes waar we mee samen leven!

Allereerst ons huisje... We wonen en werken eigenlijk op dezelfde plek, met name ons huisje is ook het weeshuisje! Het huisje is eigenlijk verdeeld in 2 delen! Het eerste deel is eerder voor de familie en het tweede deel eerder voor de weeskindjes.

Het eerste deel bestaat uit:

• 3 slaapkamers: 1tje voor ons met 2 enkele bedden en een tafel (hier liggen onze spullen op), ook echt een grote kamer nog (om een idee te scheppen voor de mensen thuis: even groot dan die van Lien thuis en bijna het dubbel van die van Yenthe); 1tje voor ‘baba' (grootvader die onlangs hier is komen intrekken omdat zijn gezondheidstoestand wat minder is) en 1tje voor ‘mammy' en ‘daddy'
• Living met een tafel waar we elke keer aan eten, wat zetels en een TV en radio.
• Badkamer (het lijkt wel eerder op een bergkot:P), bestaande uit 2 hokjes: 1tje met een WC (echte WC, wel zonder bril natuurlijk en WC papier mag je hier ook niet doorspoelen en moet je in het vuilnisbakje ernaast gooien) en 1tje met een 'douche' (gewoon een kraan waar koud water uitkomt, maar wel op goeie hoogte hangend, dus dat is positief) en dan is er ook nog een klein, vies lavabotje
• Keukentje: met 4 gasvuren, oven (die meestal wordt gebruikt als plastieken zak bewaarder), afwasbakken, bordenrekje, microgolf (dit is een ook een specialleke, je moet constant op het deurtje blijven drukken anders werkt hij niet) ... ; hier wordt vooral ons eten klaargemaakt!
• Kot waar de diepvriezers staan, nog een pluspunt dus: alles wordt hier koel bewaard!

Het tweede deel bestaat uit:

• 3 slaapkamers: 2 met bedden en 1 zonder: de kindjes slapen hier eigenlijk gewoon op matrassen zonder lakens (niet genoeg plaats om overal bedden te plaatsen voor iedereen); grote jongens en andere familieleden krijgen wel echte bedden

+ ze hebben hier ook geen kasten, maar gebruiken gewoon kleine kinderbedjes of valiezen om hun kleren in op te slaan (wij zijn hier al op zoek gegaan naar grote curverboxen voor elk kind, maar dit is moeilijk te vinden) -> hieruit kan je dus ook afleiden dat er niet echt een structuur is en wij het dus elke ochtend moeilijk hebben met het zoeken naar kleertjes voor elk kind:)

• Living met wat zetels, TV en een kast vol kleurtjes, papier en rommel.
• Badkamer: 3 hokjes: 2 WC's en een badkamer en 1 met een 'douche' (beetje zoals die in het 1^ste deel)

+ hier liggen ook massaal veel schoenen op een rekje, natuurlijk eerder enkele schoenen, paren zijn nog moeilijk te vinden!

• Kantoor van 'daddy': hier staat zijn bureau en ligt speelgoed van de kindjes (kindjes moeten steeds aan een familielid, ons of mammy vragen als ze met iets willen spelen, zodat mammy er een zicht op heeft en ze niet alles meteen kapot of kwijt raken)

Zo dit was het voor ons huisje! Zoals je kan lezen, hebben we het hier echt heel goed en qua hygiëne ook wel voldoende (kan nog altijd beter, dan hebben we het vooral over soms ongewenst ongedierte)!

Dan wordt het tijd om eens kort alle kindjes en familieleden te schetsen...

Familie:

• Mammy: 44 jaar (sinds 14/11/2011) en een hele lieve mevrouw
• Daddy: 51 jaar, kerkleider en zeer lieve steeds goedgezinde meneer
• Marc en Gab: 2 zonen die nu op school zijn (tot met kerstmis), maar waar we onze 1^ste week wel goed mee gebabbeld hebben
• Francis junior: 11 jaar, steeds bij de weeskindjes en een gewone normale jongen
• Eva: 6 jaar bijna,kleinste zusje in huis en echt een verwend nest die af en toe het bloed van onder onze nagels laat kruipen
• Grace (ook wel auntie genaamd, dus we weten niet goed wat zij nu is): werkt in een hairdress-salon en is ondanks de moeheid ALTIJD goedgezind, echt een geweldige jongedame!
• Nana (grootmoeder): oud vrouwtje die nog HEEL VEEL meehelpt in het huis en ook altijd super vriendelijk is tegen ons
• Baba (grootvader): zieke papa van daddy, wel ook een lieve meneer hoor, maar kan niet zo goed engels
• Cecilia: ziet mammy nu als tante, maar was oorspronkelijk ook gewoon een weeskindje denk ik... Zij is niet altijd aanwezig, want gaat af en toe nog naar haar broer ofzoiets! Zij is een toffe madam, maar soms ook wat te direct voor ons:)!

Weeskindjes (van jong naar oud):

• Kwabena of Harry: jongste spruit onder ons, jongen van 3 weken oud ondertussen! Een fragiel ding dat O ZO SCHATTIG IS en waarvan je denkt ‘ZO WIL IK ER OOK EENTJE:)'!
• Favor: meisje van 6 maand oud, eentje die niet houd van stilzitten en waarmee je dus steeds moet rondlopen of in beweging zijn
• Rebecca of Becci:meisje van 1,5 jaar oud, lacht ALTIJD en loopt op haar eigen toertjes waarvan ze dan draaielings wordt en lachend op de grond valt:)! HILARISCH!
• Namidche Joseph: jongen van 2 jaar oud, die TEVEEL pipi doet in zijn broek, maar gelukkig hebben we nu ook door dat als hij weent het betekent dat hij pipi moet doen
• Benice: meisje van 2,5 jaar oud (denken we, want de leeftijden worden hier geschat:)); net nieuw, leefde ervoor met mama in de bossen; maar echt intelligent kind dat heel snel bijleert en op 2 weken al kan communiceren in Twi (plaatselijke taal); wel vaak nog wenen doordat ze niet weet hoe zich uit te drukken
• Esther: meisje van 4 jaar oud; moeilijke leeftijd
• Nema: meisje van 4 jaar oud en zoals we al zeiden: moeilijke leeftijd
• Patience: hetzelfde
• Kodjo: jongen van 4 jaar oud, soms wat agressief reageren, maar dat ligt dan weer aan de leeftijd denkek! Hij spreekt wel goed Engels en kan soms ook wel echt een goede hulp zijn. En Lien vindt hem echt een zeer schattig jongetje.
• Ata mata en Ata mary: tweeling van 9 jaar oud, die echt kunnen vechten als ze ruzie hebben met het nodige geween als resultaat natuurlijk; soms ook wel echt HEEL vermoeiende kinderen!
• Osei Tutu: jongen van 10 jaar; raar mannetje echt en hebben we niet zoveel contact mee
• Kofi: jongen van 11 jaar; altijd heel vriendelijk maar soms ook echt erover en dat hebben we natuurlijk niet zo graag, ook soms wat te aanhankelijk
• Hayford: jongen van 12; lieve en slimme jongen die zeer goed engels kan
• Osei: jongen van 12; heel hard lijkend op Hayford, dus soms moeilijk om ze uit elkaar te houden.
• Francis Kassah: jongen van 14; ook een zeer lieve en slimme jongen die goed engels kan, en waar we dus echt nog een goed contact mee hebben.
• Fuseini: jongen van 12; de grootste van den hoop en ook echt een lieve jongen die ons help tegen alle jongens die ons lastigvallen (man van Yenthe)
• Alice: meisje van 11; gaat nog naar school maar is ook een grote hulp in het huishouden, voornamelijk in het wassen van de kindjes
• Eli: meisje van 14 jaar (en je zou echt denken dat ze 20 ofzo is, kindjes zijn hier echt veel zelfstandiger op jonge leeftijd); niet schoolgaand en dus de grootste hulp in huis; ook wel een heel zotte waar we ons echt goed mee kunne verstaan
• Ben: jongen van 19 jaar; heel lieve jongen die ons al vaak goed heeft geholpen, echt eentje waarop je verliefd zou worden omdat hij zo lief is, maar aan de andere kant ook echt een seutje die ons leventje niet spannend zou kunnen maken, dus geen liefde voor ons!

Tot snel (vandaag nog) voor meer nieuws over onze tweede week bij ons 'gezinnetje'

X.

Week 1 in het weeshuisje

AKWAABA !!!!

Even een update hoe ons leven er hier nu uitziet.
Elke weekdag begint om 5u45, onze wekker gaat, we kleden ons snel aan en gaan dan naar de kinderen om hun mee te helpen wassen, hun in te smeren met een crème en hun dan aan te kleden voor school. Dit gebeurt natuurlijk allemaal buiten. Maar zo gemakkelijk is dit niet, eerst moeten natuurlijk de handdoeken, sponzen, kleertjes gezocht worden in een zeer grote stapel met kleren. Normaal heeft ieder kind een eigen stapel, maar dit klopt niet altijd waardoor wij vaak de foute kleertjes nemen en er soms wel met ons gelachen wordt...
Hun ontbijt gebeurt voor of na het wassen wat natuurlijk ook een invloed heeft op de kleertjes. Voor het eten dragen ze speelkleertjes en na het eten trekken we dan hun mooi schooluniformpje over aan, zo kunnen ze hier niet op morsen bij het eten.

Om 7u brengen we dan de eerste meute naar school (Kodjo, Nimah, Eva en Esther), dit is ongeveer 15 min wandelen. In een sneltempo keren we terug en maken we de allerkleinsten klaar om tegen 8u hen naar een andere school iets verder in het dorp te brengen. Dit zijn Patience, Namisché en Rebecca (ook wel Beccie genoemd, een kleine spruit van 2jaar die altijd lacht).

Bij terugkomst van onze schoolwandelingetjes wacht er ons vervolgens een hele berg kinderkleertjes op die moeten gewassen worden. Dit gebeurt natuurlijk niet zoals wij het kennen, nl. lekker de wasmachine in en klaar is kees... Neenee, alles gebeurt hier met 2 grote waskommen, een blok zeep en natuurlijk onze handen! Hierbij worden we wel altijd bijgestaan door Ellie, een meisjes van 15 die er uitziet als 22 jarige en die hier echt super veel doet in het huishouden. Bij onze terugkomst in België zullen we dus echte wasvrouwen zijnJ! Hierna vervullen we dan nog wat kleine taakjes als de afwas en het kuisen van de waterkraan/-bron. Meestal wassen we hierna dan nog onze eigen kleren.

Van 10u tot 14u hebben we eigenlijk niet zoveel te doen, dus hiervan maken we gretig gebruik om rustig wat te werken voor school of gewoon even te chillen. Er zijn ook wel twee weeskindjes die thuisblijven, nl. Favor en Benice. Favor is nog een kleine spruit van 5 maand en dus gewoon nog te jong om naar school te gaan. Benice is nu nog maar 4 weken in het weeshuisje, leefde hiervoor met haar mama in de bossen en kan dus niet spreken, schrijven of lezen. Zij is dus ook nog niet klaar om naar school te gaan. Met Benice houden we ons dan vooral overdag mee bezig, we letten op haar en kleuren vaak. In de twee weken dat wij hier zijn heeft ze echt wel al veel vooruitgang geboekt, dus een invloed hebben we hier duidelijk wel! En daar putten we veel kracht uit!

Tegen 14u gaan we de eerste meute kinderen terug halen van school, waarna de tweede meute volgt rond 14u30.

'S Avonds spelen we wat spelletjes met de kinderen, helpen we hen met hun huiswerk te maken, wassen en kleden we hen terug aan met de pas gewassen kleertjes en tegen 20u PROBEREN we hen in bed te leggen, maar dit is niet altijd even gemakkelijk bij iedereen.. Ohja, misschien luidt bij Julie nu de vraag: ‘2x wassen op een dag!?'. Jaja dat is hier zo de gewoonte en toch wel nodig om een goede hygiëne te bewaren!

Tegen 20u30 is dan ook onze kaars uit, we schrijven nog een beetje in ons dagboek en gaan dan ook snel slapen.

Dit is onze dagelijkse routine, maar natuurlijk doen we ook nog andere zaken zoals naar de supermarkt gaan met ons ‘broers' en ‘mammy', zieke kinderen gaan bezoeken of gaan verzorgen in het ziekenhuis, ... . Vanaf volgende week gaan we ook lesgeven in de school waar ‘mammy' leerkracht is.

In de weekends zijn we in principe ‘vrij', maar hier hebben we nog niet echt gebruik gemaakt. Vorige zondag zijn we naar de kerk geweest met ‘daddy', dit duurde wel 2u en 30 minuten! Maar de missen hier zijn helemaal anders en naar ons oordeel wel toffer. Vanvoor op het ‘podium' staat geen spreekaltaar en kaarsen, maar een drumstel, elektrische gitaar, keyboard, en veel micro's. Er worden veel liedjes gezongen, veel bewogen en ook hier een daar echt gedanst. Toffe bedoening dus!

Vandaag (zaterdag) zijn we met ‘mammy' naar een begrafenis geweest wat natuurlijk ook een hele ervaring was... Er komt massaal veel volk op af, het lijk ligt mooi verzorgd op een ziekenbed (niet eikes dus) en natuurlijk staat er weer een heel koor klaar (dit keer wel met een zangeres die slecht zingt (jaja Katoo, niet vals want ze vindt haar toon wel, dus mss heb ik hier wel nog een roeping als zangeres)).

Even ook een kort stukje over het geloof, want dat is hier toch ook wel echt heel belangrijk en een groot cultuurverschil! We hebben hier dan ook al meermaals diepe gesprekken over gehad en de meningsverschillen uitgewisseld. Zij geloven hier dus echt heel hard in God en Jezus, en dus niet zoals ons in gewoon dat er wel ‘iets' is. Op TV heb je hier dan ook hele dagen lang een bepaald kanaal waar altijd christelijke zaken worden vertoond. In het weekend staat er dan de hele dag een mis op die wordt gegeven in Nigeria en waar heel veel volk naartoe gaat. Echt wel iets heel apart... Ze jagen hier namelijk ook kwade geesten weg uit de mensen en soms geven ze daar gewoon over op de grond wat wilt betekenen dat als ze iets slecht gegeten hebben nu hun lichaam gezuiverd is met het bloed van Jezus! In zo'n dingen geloven wij dus niet en zij wel!

Verder hebben we hier ook al twee verschillende ziekenhuizen gezien. De ziekenhuizen zijn hier wel verzorgd en ook wel heel groot, alleen de WC hygiëne kan echt wel beter! Het eerste ziekenhuis hebben we bezocht omdat er een weeskindje heel ziek was en ‘mammy' hem voedsel wou gaan brengen vermits ze dat van het ziekenhuis niet krijgen. Het tweede ziekenhuis hebben we vandaag bezocht. Dit omdat Nimah al enkele dagen ziek is en ook omdat we vanaf gisteren een nieuwe spruit in ons gezelschap hebben! Het is een jongetje, sinds vanavond Harry genaamd, en is nog maar 11 dagen oud. Het jongetje is heel mager en leek ook wat blind te zijn, dus moest dringend op controle. Wat bleek: het is een prematuurtje en na 8 maanden geboren, en het heeft ook een infectie op zijn oogjes waardoor het momenteel niet zo goed kan zien! Ook hij kreeg de nodige medicijnen en zal het binnenkort dus beter stellen! Wij zullen nu dus ook mee instaan om overdag voor hen te zorgen en dat zien we zeker zitten. Het is zo'n schattig breekbaar mannetje, ons hartje smelt ervan!

Voor de rest is iedereen hier echt super vriendelijk: ‘mammy', ‘daddy', ‘broers' en kindjes. Soms word het wel wat veel om heel der dagen met die kinderen bezig te zijn, maar ze zijn en blijven schatjes J!

Wat we wel heel hard missen is het eten uit België! Het eten hier is namelijk... mmm hoe zouden we het zeggen.. RAAR en niet zo gevarieerd. In het begin vonden we alles lekker, maar na een hele week bijna rijst en plantains (soort ‘gefrituurde' bananen) te eten, worden we dit wel beu. Dus mama's, als we terug komen graag allereerst gewoon een lekkere simpele boterhan met américain of kaas... En 's avonds geen frietjes (dat missen we wonder bij wonder niet), maar eerder iets met vlees/gehakt en groentjes. Mmmm, zo een lekkere ovenschotel met gehakt, patatjes, groentjes, ... , daarvan komt het water al in onze mond.

Ohja en dan zeer belangrijk voor ons: alle nieuwtjes, roddels, leuke en minder leuke dingen, futuliteiten, serieuze dingen, ... zijn zeker welkom hier. We zitten hier dan wel aan de andere kant van de wereld, maar we worden nog echt graag op de hoogte gehouden, want we hebben hier wel wat vrije momenten. Dus alles is welkom op onze emailadressen en gsm's!

Voor diegenen die willen de Ghanese gsm's;
Lien: +233541051822
Yenthe:+233541051825

Zo nu hebben jullie na lang wachten toch weer iets van ons gehoordJ! Het internet is hier ook eindelijk geïnstalleerd en nu kunnen we jullie dus weer wat frequenter op de hoogte houden!

Nu is het tijd om te gaan slapen, dus zeggen we DAYIE (aka slaapwel)!

Groetjes aan iedereen daar!

Dikke zoenen van ons beiden.